Ciekawy artykuł na ten temat napisał ks. protojerej Bogdan Pańczak.
Poniżej - tenże tekst w transkrypcji literami polskimi:
Trawnewi wybory totożnosti
«Łed´ zawualowane osudżennia», «pryhnoblujuczyj infantylizm»,
«zasłuhowuje osobływoho uboliwannia» – takych sformuluwań wżywaje o.
prof. Robert Taft, koły pysze pro wykrywłennia w kulti Bohorodyci, jaki
koryhuje oficijne wczennia Katołyćkoji Cerkwy. Traweń je tym misiacem
liturhijnoho roku, w jakomu dowodyt´sia skorystatysia bezkompromisnoju
łeksykoju wyznacznoho jezujita, szczob ocharakteryzuwaty inertnist´
hreko-katołykiw u cij sprawi.
Trawnewyj nomer ukrajinśkoji cerkownoji hazety «Chrystyjanśkyj hołos»,
jaka wychodyt´ u Miuncheni i je po suti jedynym drukowanym orhanom
naszoji Cerkwy w Zachidnij Jewropi, widkrywaje tekst pz. «Proszczannia z
misiacem Mariji» o. Ławrentija Ławryniuka, CZSWW, peredrukowanyj zi
«Switła»(bez oznaczennia roku i nomeru). Ce – kwintesencija wsioho,
szczo neprypustyme w chrystyjanśkomu pidchodi do Mariji, otże w tomu, de
wychidnoju toczkoju je Chrystos, wopłoczenyj Syn Bożyj, Czołowikolubeć. Pro traweń jak nibyto misiać Mariji pysaw ja desiat´ rokiw tomu u «Błahowisti». W teksti o. Ławryniuka Marija, «Carycia Maja», łysze raz
imenujet´sia Bohorodyceju, todi, koły cytujet´sia mołytwu «Pid Twoju
mylist´». «Wszanowujemo jiji ne okremo, z prywodu JIJI osobływoji
swiatosti i czesnot, ałe z ohladu na JIJI rol w istoriji spasinnia, w
nerozrywnomu zwjazku z dijanniam Otcia czerez Joho – i Jiji – Syna. Jak
tilky katołycyzm w swojij szani dla Mariji zabuwaw pro ce, poczynałysia
kłopoty» – skazaw o. Taft hreko-katołyćkym seminarystam u Waszynhtoni w
2008 roci (Liturgia. Wzór modlitwy, ikona życia. Greckokatolickie rekolekcje liturgiczne. Wyd. Promic, W-wa, 2013).
Najnebezpeczniszym płodom takoji hore-mariołohiji je spotworennia obrazu
Boha. Awtor «Switła» zakłykaje, szczob u mołytwi do Preczystoji ne
zabuwaty pro miljony zbidowanych, hołodnych czołowikiw i żinok, chłopciw
i diwczat, jaki kłyczut´: «Dopomożit´ nam, bodaj wy, brattia naszi,
bodaj mołytwoju, bo ruka Hospodnia tiażko ditknuła nas». Kłasyka
katołyćkoho narodnoho «bohosłowja», jake pryzweło kołyś do zaminy w
mołytownykach «bo inszoho trywałoho poriatunku my, hriszni pered Bohom»
na «inszoho trywałoho poriatunku pered Bohm», jak, na żal, de-ne-de
szcze spiwajet´sia.
«Poczałoś tretie desiatylittia łehalnoho funkcionuwannia naszoji Cerkwy
na bat´kiwszczyni. Dije katołyćkyj uniwersytet, kilka duchownych
seminarij, desiatky studentiw powernułysia z uspiszno zawerszenych
zakordonnych studij. I nezminno naprykinci hrudnia dowodyt´sia
konstatuwaty, szczo toho zamało» – wybaczte, szczo cytuju sam sebe, ałe
jdet´sia pro toj samyj aspekt mołytwy i wiry Cerkwy. Ce tema dla
sociołohiw i psychołohiw relihiji: czomu w inszych dilankach wdajet´sia
UHKC wse-taky wertaty do dżereł, oczyszczuwatysia – jak zaochoczujut´
Druhyj Watykanśkyj Sobor i Jepyskopy Rymu – z czużych wpływiw, a w tomu,
szczo stosujet´sia Bohorodyci my nadali w połoni błyźkych do jeresi
zwyczajiw? Słowa Tafta do seminarystiw majut´ uniwersalnyj charakter:
«Choczet´sia spytaty, czomu – jakszczo chtoś zzowni, jak ja, pryswiatyw
żyttia piznanniu, lubowi i poszyrenniu toji prekrasnoji tradyciji, jaku
zrobyw swojeju – ne roblat´ toho ti, jaki w nij narodyłysia? Czy ja
marnuju czas, czy wy odnoho dnia prokyneteś i stanete tym, czym Boża
Cerkwa ne tilky chocze was baczyty, a prosto nakazuje wam buty».
Prekrasna tradycija, czy «pobożnyj» tradycionalizm? Jarosław Pelikan
napysaw, szczo tradycija – ce żywa wira mertwych, a tradycionalizm –
mertwa wira żywych. Rozum, serce i Boża Cerkwa nakazujut´ wybyraty
tradyciju.
O. Bohdan Panczak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz